Bir kadın vazgeçmek zorunda kaldığında, yavaş yavaş ama iyi bir şekilde unutur sevdiğini. Bir adamsa, bir başka bedende nefes nefese ya da bir rakı sofrasında iki-üç arkadaşıyla sabaha kadar içerek yitikleşip gider ve unutur sevdiğini. Ya da unuttuğunu düşünür, ne fark eder.
Belki diyorum sen farklısındır, sen iyi bir şekilde unutursun belki beni. Başka bedenlerin yardımıyla değil de, kendi kendine unutmak için savaş verirsin, tıpkı benim gibi.
Ama öyle yapmıyorsun. Herkesleşiyorsun, zaten öyleydin değil mi? Ben başkalaştırmıştım seni, ben bambaşka dünyalara ait sanmıştım. Görüyorum ki, herkes gibisin.
Her adam gibi başka bedenlerde alıyorsun soluğu. Nefes nefese, unutmaya çalışıyorsun. Peki unutabiliyor musun?
Unutmak, sevmek kadar basit mi senin kitabında ?
Sen başka bedenlerde yitikleşirken, ben kendi içimde verdiğim savaşla yitikleşiyorum. Belki ben daha fazla acı çekiyorum. Belki sen nerdeyse hiç acı çekmiyorsun, hatta zevk alıyorsun. Belki ben bu şekilde seni asla unutamayacağım. Ama en azından iyi bir şekilde unutmaya çalışıyorum seni. İyi bir vazgeçiş bu.
Ama sen vazgeçişlerin en kötüsünü seçiyorsun. Bir anda gidiyorsun, beni geride bırakıyorsun. Bir başkasının kollarına gidiyorsun. Nasıl bir vazgeçiş bu böyle? Nasıl bir kötülük bu?
Vazgeç diyorlar.

-Vazgeç sen de onun senden vazgeçtiği gibi.
+Vazgeçmem gerekiyorsa eğer, onun benden vazgeçtiği gibi vazgeçmem ben. İyi bir vazgeçiş olur benimkisi.

Öyle yapıyorum ben de. Vazgeçiyorum senden. Ağlıyorum, hırpalıyorum kendimi, yıpranıyorum ama bir şekilde geliyorum yine kendime. Öyle olması gerekiyor çünkü.
Ve biliyor musun, yıllar sonra bir gün ikimizden biri hatırlayacaksa hatıralarımızı o sen olacaksın. Başka kollarda, sürekli bir başkasının kollarında arayacaksın benim sana verdiklerimi. Ama bulamayacaksın. Belki geç olacak ama, bir gün anlayacaksın.
Gitmek, güç ister. Çünkü gitmenin verdiği ağır yükler vardır, taşımasını bileceksin. Ve yıllar sonra sen o yükleri taşımak zorunda kalacak, çökeceksin.
Ben şimdi vazgeçiyorum senden, iyi bir vazgeçiş bu.
Vazgeçtim gözlerinden.
Vazgeçtim sözlerinden.
Hoşçakal.

Kadın: Eski sevgilinden neden ayrıldın?
Adam: Birine bağlanmak için fazla gencim.
Kadın: Onu hiç özlemiyor musun peki?
Adam: Bazen aklıma geliyor, dudağımda hafif bir gülümseme oluyor. Düşüncelere dalıyorum. Sonra bir sigara yakıyorum, her şey düzeliyor. Peki sen eski sevgilini özlüyor musun?
Kadın: Onu özlemekten bir an olsun vazgeçmedim. Gülüşünü hala hatırlıyorum. Kokusu, sesi zihnimin bir köşesinde saklı hala. Onun adını duyduğumda kalbim acıyor. İnsan nefes alırken acı hisseder mi hiç? Ben hissediyorum işte.
Adam: Üzülme. Bir gün bunları unutacaksın ve tüm olanları gülerek hatırlayacaksın. Birinden vazgeçmesini öğrenmelisin. Yoksa canın çok yanar.
Kadın: Birinden kolayca vazgeçmeyi nasıl öğrendin?
Adam: Hayat bir şekilde vazgeçmeyi öğretiyor insana. Hem hayat bazılarına mutsuz olmakla, duygusuz olmak arasında tercih hakkı tanır, daha fazlasını değil.

Ben sana aşık olmak istememiştim ki,
ben başımı yaslayıp müzik dinleyebileceğim birini arıyordum.
Sabahları yatağımda döndüğümde yüzüme gülümseyen birini,
sıkılmadan saatlerce konuşabileceğim birini.
Gittiğimiz yerleri beraber keşfedeceğim birini,
elini tutmasam bile olurdu.
Gözlerime mutlulukla bakan birini arıyordum zaten ben.
Beraber sarhoş olup sokaklarda deli gibi bağıracağım birini.
Geçmişimizi kıskanmadan,
kahkahalarla eski aşklarımızı konuşacağım birini.
Bütün günün sonunda biten paramız yüzünden metrelerce yolu yürüyeceğim,
gittiğimiz maçlarda sesimiz kısılıncaya kadar bağırabileceğim birini.

Seviyorsanız eğer;
geç kalmayın sakın aşkınızı
söylemeye
telgraf çekin,telefon edin,
mektup yazın.
uçaklara,trenlere
tüm taşıtlara binin…
koşun,arayın,bulun,
haber gönderin,birine anlatın…
duvarlara yazın,ağaçlara kazıyın…
yani deneyin bütün olanakları,
hiç olmazsa; iki yaprak
samanlı kağıda yazın…
ama sakın geç kalmayın!

Bana kendinden bahsetsen mesela adam. Kahveni yudumlarken dudağında oluşan ıslaklığa dalsam sen konuşurken. Gözlerinin içine bakmaya utansam. Sen konuştukça ağzının nasıl oynadığını izlerken elimde olmadan gülsem adam. Gülümsememe baksan. Sen güzel gülen kadınları seversin adam. Sevsen sonra beni.
Küçük seni anlatsan bana. Etrafta koşan küçük adamımı hayal ederken gözüm dalsa. Sonra anlatmayı bırakıp gözlerime baksan. Gözlerine dalsa gözlerim. Gülümseyip uyansak sonra da.
Bir yudum alsam kahvemden. Sonra senin bana ‘kadınım’ deyişini duysam. Kalbimin heyecanlanışına ortak olsan adam. Kalbimin sesini duyabilsen. Nasıl sıcak attığını hissedebilsen keşke adam. Gözlerinin taa içine baksam. Sana ‘erkeğim’ desem. İçimizi kocaman bir huzur kaplasa sonra adam. Gitmesek hiç oradan. Hep huzurumuzla yaşasak. Ne güzel olur adam, değil mi?

Hep yanımda olmanı istiyorum, her an her dakika yanımda ol. Günü beraber bitirelim, ertesi güne beraber uyanalım. Başımı göğsüne koymak, gözlerimi kapatmak istiyorum. Ellerin saçlarımda dolaşırken uyumak istiyorum. Sonra aynı şekilde uyanmak..
Bütün hayatımı seninle geçirmek istiyorum, beraber sadece mutlu olmayalım, mutsuz da olalım istiyorum. Sana sarılıp ağlamak istiyorum, bana ”herşey geçecek” demeni istiyorum.
Kavga edelim istiyorum, kızalım birbirimize. Ama uzatmayalım, sarıl bana hemen. Kırılmayalım birbirimize, alınmayalım. Sarıldığımızda bitsin herşey, konu ne olursa olsun kapansın. Sevgimizle yenelim istiyorum herşeyi.
Sen yanımda olduktan sonra gerisi kolay, mutluluk çok yakın sen benimleyken. Sen ellerimi tutarken çok güçlüyüm, sen beni severken dünyanın en güçlü insanıyım…