Siyahtır Kabenin Örtüsü

Siyahtır Kâbe’nin örtüsü… Her renkten bir parça alın ve bir noktada buluşturun. Ortaya hangi renk çıkar? Siyah değil mi? İşte bu misal birbirinden farklı renklerdeki yetmiş iki millet dediğimiz dünyadaki bütün ırkların (= sarısı beyazı esmeri ve karası) biricik yegâne ortak rengidir siyah! Her renkten insanın birbiriyle karışıp kaynaşıp meydana getirdiği ‘kardeşlik noktasının’ rengidir siyah! Belki de yüce Allah’ın “boyamla boyanın” dediği boyanın adıdır siyah! Siyah sonsuzluktur siyah buluşturucudur siyah tüm renklerin kucaklaşmasının sonucudur!


Bu siyahta kaybolana Aşk’dolsun!



Siyahtır Kâbe’nin örtüsü… Hayalinize kış mevsimindeki kar tanelerini getirin. En küçük noktasına en ince nakışın işlendiği Rabbimizin o ayetlerini getirin! Ben bu muazzam detaylarla işlemeli kar tanelerini en iyi siyah bir zeminde görürüm. Tıpkı beyazlara bürünmüş gönlü Hakk aşkıyla işlenmiş “kulları” siyah örtülü Kâbe’nin önünde daha iyi gördüğüm gibi! Siyah üzerine düşen kar tanesini ne de güzel resmeder! Siyah -hele bir de Kâbe’ye duvaksa- beyazlara bürünmüş melekleri nasıl da kendine çeker! İşte bu yüzden kalbi sevgilerin en âlîsi en zarifi en latifi Allah sevgisi ile nakış nakış örülmüş kullar ne de güzel yakışır bu siyaha…



Bu siyahla vârolana Aşk’dolsun!



Siyahtır Kâbe’nin örtüsü… “Gecenin bir kısmında kalk ve Rabbini an” emrinden sonra geceler hiç bu kadar Allah Evi’nin rengiyle eş olduklarına sevinmemiştir belki! Gecenin seherin teheccüdün duanın namazın ve gözyaşının rengidir siyah! Kâbe’ye yakınlık veren ne varsa belki onda da olsun muradı ile gecenin rengidir siyah! Siyah huzur diye siyah yakarış diye siyah Rabbe yakınlık ânı diye siyah gönlün sükuneti diye… ve gecenin ve Kâbe’nin ve sonsuzluğun ve gerçek umudun rengidir siyah! Seheri gören siyahı bulur; siyahı bulan Kâbe’ye kavuşur!



Bu siyaha kavuşana Aşk’dolsun!



Siyahtır Kâbe’nin örtüsü… Kiri pası kendine saklar göstermez başkasına! Anadır sanki babaya karşı evladını korur. Anadır göze nahoş gelen insanların çirkin bulduğu her şeyi o saniyede düzeltir. Anadır kara çarşaflı; sanki çarşafının altında bebeğini ak sütüyle emziren... Siyah tüm renklerin anasıdır belki! İnsanın ise hatalarını örteni; günahını belli etmeyeni; dokunmakla hemen kirlenmeyeni; el sürmekle elinin kirini âleme gösterip kendisine sığınanı mahcub eylemeyeni! Kâbe’de yüz binlerce el bir tek dokunuşun sevdasında...

Bir dokunuştadır çünkü artık son umut! Ne günahkârı belli eder Kâbe ne de günahkârın günahını!




Bu siyahla arınana Aşk’dolsun!



Aşk’olsun Kâbe’nin siyahıyla tutuşana!


Aşk’olsun Kâbe’nin siyahında buluşana!


Ve Hamd’olsun bizi Aşk’ında buluşturana…

__________________