El ele tutuşmak gibi



Tanrı dedi ki:

Gözlerinizle konuşun Benimle. Güzel Varlıklar, Benim nerede olduğumu düşünüyorsanız oraya, yukarıya bakın siz. Benim nerede olmadığımı, bulunmadığımı düşünüyorsanız oraya, yukarı bakın. Her nereye bakıyorsanız BENİM. Sizden gizli, saklı değilim. Beni karşınıza çıkan diğer insanların suretleri dahilinde görmeye niyetlenmedikçe fiziksel olarak tabii ki görünür değilim Ben. Aslını isterseniz fiziksel anlamda başkası olan herkes, tüm o diğerleri de sizsiniz.
Fiziksellik denizde bir damladır sadece, sizse fiziksel olandan fazlasını fark eder, ayrımsarsınız. Sizin Ebedi olduğunuz gibi Ben de ebediyim. Fakat bedeniniz öyle değil. Bedeniniz; dahilinde size yakından Tanıdık Olanı gördüğünüz bir nevi antrakt boyunca, içi bir süreliğine dolmuş olan önemsiz bir kılıftır yalnızca. Beni tanıyorsunuz. Sizinle tam da karşı karşıya, bütün olduğumu düşündüğünüz takdirde kendinizi tanır, kendinizi bilirsiniz sadece.
İnsan bedeni harika bir şeydir ama geçicidir o. Sizin Realiteniz ebedidir. Bu dahilde Ruhumuz aynıdır. Eğer ruhlar birer kartalsa öyleyse kartalız biz. Ruhlar her halükarda uçarlar. -Uzay/mekan diye bir mevhum bulunmamasına, ulaşılacak bir yer olmamasına rağmen- insan ruhunun ulaşamayacağı hiçbir yer de yoktur. Neyse, eğer Beni bir ruh olarak düşünmek istiyorsanız Bizim ruhlarımız da hareket ederler. Biri birimizden etkileniriz. Ruhlarımız severler ve sevgi Birlik anlamına gelir. Birlik’ten yana bir yanılsama, bir illüzyon değil. Hakiki Birlik. Çokluk bir yanılsamadır. Tek Tanrı ifadesi yepyeni bir anlam kazanır.
Lakin illüzyonun neyini umursuyoruz Biz acaba? İllüzyon da bu yanılsama hali de sevilirken onu bir sapma olarak görmek niye? Gelin Biz sevginin farkında olalım sadece; böylelikle illüzyonun da farkında olabilir ve onu sevebiliriz.
Benim için bir ferahlık, bir rahatlıksınız. Sizi düşünmek Bana rahatlık verir, ferahlık verir. Beni düşünerek yatıştığınız, rahatladığınız zamanlarda Beni düşünmek sizin için bir konfordur, rahatlıktır, ferahlıktır. Size avuntu veririm Ben. Peki sizi avuttuğum şey de nedir? Bana yönelik aşinalığınız size üzerinizdeki bu kılıftan, bu insan suretinden fazlası olduğunuzu anımsatır. İçinizdeki mevcudiyetim ve Bana yönelik farkındalığınız gözle görülenden çok daha öte olduğunuzu hatırlatır size. Bu farkındalık Dayanışmamızı hatırlatır size. Bu; yaşamanın kolay olduğu fizikselliğin ötesinde de bir alanın mevcut olduğuna dair esaslı bir anımsatıcıdır da. Hayatın gerçek alanıdır bu. Sizin gördüğünüz ise üstün körü bir karalamadır sadece. Sizin gerçekten dahilinde yaşadığınız ise öylece, üstünkörü çiziktirilmemiştir.
Eğer isterseniz, insan kisvesi içinde geçen Yeryüzündeki hayatınızı rüyada yaşanan bir macera, bir kaçamak gibi düşünebilirsiniz. Rüya çok gerçek görünmektedir. Gerçek görünmektedir ama siz “Tamamiyle Her Şey” iken bir rüyanın kesitidir o sadece.
Benim sözünü ettiğim hayat rüyasında, ağır ağır uyanırsınız. Biraz zaman alır bu, fizikselliğin ötesindeki hayatın su götürmez, kesin kanıtlarına yavaş yavaş uyanırsınız. Realiteyi tanıyan yüreğin ötesinde bir yürek vardır ve bu yürek Realiteyi tamlıkla yaşar.
Bir ruhunuz var sizin. Ruhunuz sizin hakiki radarınızdır. İnsan hayatındaki her şey; ruhunuzun genelde göz ardı edilen Realitesine ve -gerçekte mukim olduğu- Cennet bilincine yaptığı seyahatlere yönelik sinyallerdir sadece.
Siz bir Cennet Varlığısınız. Lakin fiziksellik tüm dikkatinizi ele geçirir. Dikkatinizi, farkındalığınızı ruhunuzun özünden saptırır. Ruhunuzun hayatı meselelerden ötedir. Ruhunuzun yaşamı maddeden ötedir. Ruhunuzun hayatı sizin hayatınızdır. Ruhunuz sizin özünüz, esasınızdır. Ruhunuzu kalbimin derinliklerinde sıkı sıkı tutar, kucaklarım Ben. Ayrılmaz bir yapıdayız. Ruhlarımız buluşur ve Bizim Birliğimiz sever. Hayat hikayeniz budur işte. Ruhlarımız adeta el ele tutuşur ve el ele olmayı çok severiz Biz.
Çeviren: Engin Zeyno Vural