Bu dünya tam da üç kuruşluk adamların dünyasıydı. Birgün öyle pahalı elbiseler giyindiler ki asabiyet ve kibirleri yere göğe sığmayan bu zatlar birden bire "efendi" oluverdiler. Oysa efendilik hayata karşı bir felsefe, bir duruş biçimiydi. Diğer tüm öğretilerde olduğu gibi sancılı dönemlerin sonunda kişinin omzuna kendiliğinden gelip süzülerek konan bir kelebekti. Efendilik, bir nevi bu onura layık olabilmek adına düzenlenen tüm törenlerde baş önde durup sonsuz bir huşu içinde kendi sağır eğlencesini kör-topal dansıyla düzenlemekti.

Efendi, efendi! Dön de bir bak aynaya ama dev aynası olmasın bu defa...

Üç kuruşluk keyfim vardı o da kaçtı şimdi, iyi mi? Birisi efendi'sinin karşısında el pençe divan köleleşiyor, tam bir efendim daha diyecekken diz çöküyor ve giderek beni daha da körleştiriyor. Bu kendisine vakur bir elbise bile alamayacak kadar fakir hürriyetliler acaba neyin peşindeler? Oysa ki koca bir ömür boyunca "mutluluğu" arayan şahsiyetler sırf bu "aramak" uğruna tüm mutluluklarını kaybetmekteydi. Aranmadığı vakit elimize gelen kayıp eşyalar misali, mutluluk da beni bul demeye utanan, ne vakit adı anılmasa unutuldum mu yoksa? diye ortaya çıkan bir şeydi, ah bir bilseler...

-Efendimiz beni mi istediler?

-Ey mutluluk! Ben sana elma dersem çık, armut dersem çıkma demedim mi?

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.