Ben belki ölmedim ama..
Ölmeye yüz tuttum..
Bozulmaya yüz tuttu kanım..
Dağılmaya yüz tuttu aklım..
Yıkılmaya yüz tuttu bedenim..
Hiç edildim zalim, canavar tarafından..

Kadere bırakıldım..
Hiç mi vicdan yoktu?
Yaralarımın sarılmasını beklediğim an..
Kör paslı bir pıçakla yine sıvazlandım..
Bizim orda pıçak derler..
Bıçak ise Murathan Mungan'ın dediği..

"Yere düşürülen bir bıçak sesi
Kristali tuzla buz olmuş gözlerinin..
Biliyorum ay kanatıyor
Ne zaman sussak geceyi.
Kendini benim yerime koy;
Oğul öksüzü babalar yerine
Susmayalım..
Bıçak uyuyor kelimelerin kalbinde..

Kanlı bir şerbet gibi akar dururdu,
İpeği ikiye bölen kılıçların ağzı.
Bir biz inmedik suya..
Kaç mevsimin yağmuru buruştu elimizde
Örtülü çarşılarda ölümü tebdil ettik
Uzak durduk kabzasına çağıran intikamdan
Bir biz inmedik suya..
Kendini benim yerime koy;
Oğul öksüzü babalar yerine
Susuyorum..
Ölülerim uyuyor kalbimde.."


Her şey sisli bir Ankara gecesinde yaşandı..Derin kuytularda kimsesiz sokaklarda çare arandı..Bulunamadı..Yok..Yardım yok..İş başa düştü..

Düşünün ki kuzu sürüden ayrıldı, çevresini aç,nankör,doyumsuz ve gaddar olan hain bir kurt sardı.Yapacak hiçbir şeyi yoktu sadece gözlerini ve kulaklarını diğer 3 duyusuyla beraber ruhuna emanet etti.. Bekledi hırıltılarının dinmesini ve bitmesini diledi.Sonunda kendini ne olduğunu anlamadığı bir yerde ezik zavallı bir halde buldu.

Nefes alabiliyordu kalbi hala atıyordu..Sözde yaşıyordu ya işte,hayat devam ediyordu...

Koca bir kutu hap..Zır zır kulakları tırmalayan zil.. Beyaz ışıklar altında hayata kaldığı yerden devam etmek zorunda bırakılan bir beden..Bir daha aynı şeyi denemeye utanan etrafındaki insanların zırvalarıyla tenkit edilen ben..

-Terk edeceğim seni..Seninle olamıyorum..Yapamıyorum..Bir şeyler başından beri yanlıştı zaten..

-Bununla yaşayamam terk edemezsin beni..Çok pişmanım ve sen istersen beraber sıyrılabiliriz bu kokuşmuş yaşanmışlıktan..

-Bırak saçmalamayı,nefes alamıyorum yanında..Gör artık..

Söylenecek başka ne kalmıştı?Bu havada kalmış tartışmalardan daha beteri yaşandı belki de ihtimal verilmezdi ama bu olay sayesinde nihayet idrak yetisi doğdu nihayet bir bedenin onun yanında nefes almakta zorlanacağına hiç nefes almamayı tercih edebileceğini anlayabilmişti..

Solgun dudaklarıma acı zehrini son kez zikretti ..

-Tamam sen nasıl istiyorsan öyle olsun cümlesini yazdığı kağıdı zorla masaya bırakıp,kuyruğunu sıkıştırarak ayrıldı yanımdan..

Gitti..
Bitti..
Bitmedi belki de hiç bitmeyecek gibiydi..

O koca,heybetli kurt pupaya dönüştü..

Zamanın içimi ferahlattığı o umut aşılanan günlerin sonunda saklandığı yerden bambaşka bir siluetle çıktı ve içimi beynimi kalbimi ne varsa hepsini kemirdi..

Yedi..

Şişti ve geberdi..

Aslında pek de farksız sayılmayacak başka bir kurt leşin başına oturdu.. O doyamadan başka bedenlere aynı salgın hastalığı taşımak misyonuyla bildiği ve hiçbir şeyin onu yolundan alıkoyamayacağı nidasıyla sonunun önceki kurt gibi olacağını görmezlikten gelerek gitti..

Umudunu kaybetmiş insan her şeyini kaybetmiş mi demektir?

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.