Sırtıma bir hançer saplanıyor adeta. Sinsi, derin bir sızı ama acıtmıyor canımı, sadece ince ince sızlıyor, biliyorum sanki orda olduğunu ama yok gibi de ...

Sorsam hançer var mı sırtımda diye, yok derler saçmalama nerden çıkardın? Derim ki, küçük bir hançer, incecik ancak çok ufak bir yarık açabilir, yok derler saçmalama ortada, bırak ince ufak hançeri hiçbir şey yok tamamen senin paranoyan.

Derim ki; Tamam bu benim paranoyam peki o ince sızı neyin nesi?
Niye öyle hissediyorum?
Benden başka böyle hisseden yok mu hiç?
Arkasından iş çevrildiğini, hissetmez mi insanlar? incecik bir hançerin yarıp sırtlarını içeri doğru süzülüşünü fark etmezler mi hiç?

Ben hissederim zaman zaman,( aslında her zaman) arkamdaki, önümdeki, yanımdaki, altımdaki, üstümdeki hançerleri.

Sorsam hançer var mı oramda buramda diye
yok derler saçmalama, nerden çıkardın?

Derim ki; "Ben bir şeyleri bir yerden çıkartacak olsam önce o hançerleri çıkarırdım." Ve devam ederim;
Herkesin hakkınızda hissettiği tüm duyguları bilmez misiniz?
Beraber konuştuğunuz, güldüğünüz, seviştiğiniz kişilerin içini tüm açıklığı ile görmez misiniz?

Ben görürüm zaman zaman (aslında her zaman) konuştuğum, tartıştığım, güldüğüm, seviştiğim kişilerin sakladım zannettikleri hançerleri.

Sorsam hançerlerinizi sakladığınızı mı sanıyorsunuz küçük aptallar diye,
yok derler saçmalama ne hançeri, ne saklaması?

Derim ki;
Yok yok demem artık bir şey, hiçbir şey.
Yaşarım sırtımdaki hançerlerle bile bile, yaşamadım mı bugüne kadar ölüm yok ya sonunda ( en fazla ince bir sızı) devam ederim yine ve yormam kendimi bırakırım sakladık bilirler, bırakırım paranoyak bilirler....

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.