Merhaba, kokusu hala burnumda sevdiğim.
Yine seni beyazlara karalamaktan vazgeçemediğim bir gecedeyim.
Oturduğum ev, yaşadığım şehir ve özlemlerim bıraktığın gibi.
Değişen tek nokta;
sınırlarımı zorlayan acılar, kalbimi fetih sloganlarında.
Anlayacağın, koynumdaki kuytu, yazdan kalma bir sıcağın gölgesi değil.
Yaşadığım dolu sokaklarda,
seni unuttukça çirkinleşmeye devam ediyor hayat.
Çaresizliği ,gözümden akan ilk damlada görmüş olsam da,
yalnızlığı kimden öğrendim belli değil.
Ardın sıra geçen günlerin, adıymış bizi büyüten zaman.
Kendimce söylenişlerimde, kendimle konuşabilmeyi,
sence düşünüp, bence susabilmeyi sana öğretmiş olmalıyım.
İşte bu yüzdendir ki;
bana, bir kalabalığın yuvasında ölü bulunmuşum gibi üzülme.
Tek başıma bu kadar acımı acıtandan,
kurtulabildiğim için sevinmelisin sadece.
Ne giderken boynuma sarıl,
ne de geldiğimde heyecanlıymış gibi görün yüzüme.
Ve sabah olunca gülümsememi isteme sakın.
Tadımda tedirginlik, yanımda yalnızlık uyanıyor.
Seninde bildiğin gibi,
insanlar pişman yargılarını, peşin ödemekten vazgeçmiyor. . .