Sarı yapraklar var... Yer yer yeşil kalan yerleriyse son nefeslerini alıp verir gibi. Mevsim... Kış, bahar, yaz... Hepsi... İç içe, sonbaharla sarmaşık...

Gül kokularıyla buğulanıp kaybolacağım bir yerdeyim. İçime çektikçe cennetin varlığına inandıracak kadar hayat taşıyorlar. Sarı, kırmızı, pembe güller... Turkuaz bir göğün altındayım. Akşamüzeri. Güneş batmakta. Alevler çiçeklerle yankıda. Denizde hafif hafif parıldamaya başlayan yıldızlar birazdan gökteki yerlerine geçmeye hazırlanır gibi canlanıyorlar.

Yaşlı bir kadını izliyorum. Karşı karşıyayız. Asırlar etrafımızda halka halka. Halkalar arasında bir noktadayız. Ben ve o. Bu karmaşık mevsimde, bu gül esen rüzgârların arasında, denizlerin latifçe kıyıya vuran her bir dalgasının ritmi ân olup dururken sadece zaman dönmüyor etrafımızda, mekânda dönüp duruyor.

Kafamı kaldırıp onun kırışmış yüzüne bakıyorum. O gözlerini kırpmadan bana bakarken bu derinliği kaldıramayacak kadar titreyen bakışlarımla onun çukurlaşan gözlerine düşmek üzereyim.

Başparmağında bir iz. Boynunda incecik bir zincir, zincirin ucunda inci var. Tüm bunlar iz. İzler sır. Bu kadın kim? Ben kimim? Neredeyim? Zamansız ve mekansızlığa düştüğüm bu izdüşüm de ne?

Bir güvercin düşüyor cennetâsa pembe buluttan. Yeşil simli boynundan mor kurdeleli bir rulo düşürüyor ellerime. Çözüyorum kurdeleyi özenle. İkİ düğüm atıyorum orta yerlerine. Bakışlarımız değiyor güvercinle birbirine. Selamımı taşıyacak bilmediğim yerlere. Kanat çırpıntısı, dili. Mırıldanıp gitti.



Açıyorum sarı yaprağı...

Sırlar satırlar...

Simden noktalar, ünlemler...Gülden başlıklar...



Kadın...

İçindeki ölümcül...

İşaret parmağındaki iz... Mekan ve zamanı didik didik arayıp sonunda kendimde bulduğum giz...

Boynundaki ince zincir. Boynuma asılı bulduğum dünya...

Zincirin ucundaki inci... Beyazlığı kalbin duruluğundan, yuvarlaklığı kalbin değişkenliğinden bir damla...

...

Kadın hep hayal görüntülü siluetiyle duruyor karşımda. Sırları düğüm düğüm tutuşturuyor ellerime...

Güller kapadığımda gözlerimi beni terketmeyen gürüntüleriyle... Benim için yaratılan bu küçücük sarmaşık güller...

Kalbim duruldukça rüzgârlarla koku taşıyor turkuaz göklerimden üzerime...

İşte işaret parmağı kadının... Göklerimde çizdiği dairenin içindeyim...

Göklerle aramdaki yer perdesinden/kendimden geçmekteyim...

Mevsimsizim, zamansızım, mekânsızım...

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.