Allah'ım kalbimden geçenleri biliyorsun..Dilimizden açık olarak geçirdiğimiz dualar gibi, kalbimizden geçenleri de dua olarak kabul et, hakkımda hayırlısını ihsan eyle.. Amin

papatya

Gece ne çok şey anlatır anlamasını bilene,
Bazen olur susarsın iç hesaplaşma gibi kendini dinlersin.
Bazen coşarsın kahkahalarında kaybolursun.
Bazen de durgunlaşırsın
Sessizce limandan ayrılan gemi gibi..

Bu gece erken çöktü hüzün yüreğime

Gözlerimi açtığımda mutlu bir sabaha uyanmadım belki ama sakin bir gündü bugün.. Çarşıdan alacağım birkaç kitap vardı, dışarı çıkmıştım. Evin içi sıcaktı ama dışarısı esiyordu. Kitapçıdan alacaklarımı aldım babamla arabaya yönelmiştik ki bir bayan sesi işittik.
- Abla, abla diyordu. üzerime alınmadım öncelikle devam ettim arabaya doğru ses iyice yaklaştı :
-Abla, abla diyordu birisi. Döndüm arkamı tahmini 35- 38'li yaşlarda bir bayandı. Yanımıza yaklaştı ve konuşmaya başladı.
Okulda Arapça görmüştüm aslında ama hem hızlı konuşuyordu hem de şive farkı vardı anlamamıştım.
Şekille ifade etmeye başladı , en son elindeki nüfus cüzdanını gösterdi. anladım ki muhtarlığı arıyordu.
Nüfus cüzdanını elime aldım herşeyi ile Arapçaydı çok incelemedim sordum bayana Arapça Suriyeli misin dedim.
Bayan gülümsedi ve hayır yanıtı verdi .
Tekrar sordum Arapça nerelisin diye, Iraklıyım dedi.
Gülümsedim ülkemize hoşgeldiniz dedim, isminiz nedir dedim şeyma dedi..
Muhtarlığa eşlik ederken biraz lafladık Arapça..Türkçe biliyor musun dedim No Türkçe dedi ..
Sohbetimizden memnun kalmış olacak ki Arapça sorular yöneltmeye başladı, her ne kadar Arapça görsem de arada şive farklı olunca pek anlayamadım söylediklerini gülümsedim sadece.. Ben Arapçayı okulda öğrettikleri kadar biliyorum, sizi anlamıyorum siz beni anlıyor musunuz bilmem ama size yardımcı olmak isterim dedim. Gülümsedi, Türkçe bilmiyordu ama anlayabiliyordu konuşamasa da..Muhtarlığın önüne gelince orda bıraktık onları ..La Türkçe dedi sonra Allah razı olsun dedi..
Onları görünce hüzünlendim, insanın doğup büyüdüğü , yıllarını geçirdiği bir yeri terk etmek dilini hiç bilmediği bir yere gitmesi zorunda kalması ne acı. Tüm Müslüman ülkelerin haline bakınca şükrediyorum halimize, insanın kendi halkına zulmetmesi , evini barkını bırakıp yurdundan kaçırtması ne acı..Evet dilimizi bilmiyordu ama bu onun ayıbı değildi, bu onu vatanından edenlerin ayıbıydı..Evet Türkçe bilmiyordu belki ama en güzel duayı etmişti."Allah razı olsun.." Bundan daha iyi bir dua olabilir miydi ki....

papatya...

Hayat mıydı bizi yoran, yoksa içimize attıklarımız mıydı nefes almamıza engel olan ?

Elinde olsa zamanı geri almak istersin çoğu zaman
Kötü anıları hafızandan silmeyi
Hep iyilik ve güzellikleri görmeyi.
Üzülünce geçmeyecek şeyler var,
Nasip de ne ise o olacak olan..
Er ya da geç yaşayacağın..
Öyle zamanlarımı yaşıyorum sanırım
Zamanın yaralara ilaç olmadığı
İçinde durdukça kanatan.
Kabuk bağlamıyor hiç bir yara
Zaman yaralara ilaç olmuyor
İçimi acıtırcasına kanayan yaralarım var
her gün bir yenisi eklenen
Geçmeyen, bitmeyen
Belki de hiç bitmeyecek olan..

papatyaa

Sevdiklerimizle Kandil

Kandiller vesiledir kırdıklarımızın kalbini onarmak, küsleri barıştırmak , sevdiklerimizin halini hatırını sormak için. Kandilin ayrı bir maneviyatı vardır ..Bir gün öncesinden oruç tutulmaya başlanır.. Kandile oruçlu girilir, gün içerisinde kandillik ikramlar özenle hazırlanıp komşulara dağıtılır.. Akşam yaklaşınca sevdiklerimiz, dostlarımız , arkadaşlarımız sıra ile aranmaya başlanır.. Hem kandil kutlanır hem de helallik istenir.. Liste olası bir unutma ya da atlamaya karşı tekrar tekrar kontrol edilir. Son kontrollerimde uzun süredir konuşmadığım bir dostumu aramadığımı fark ettim.. Hemen telefona sarılıp aradım.. Şarj azdı, uzun süredir de konuşmayınca konu bir türlü sonuca bağlanamıyor tabi.. Neydi bizi uzaklaştıran mesafeler miydi yoksa zaman mı bilemiyorum ..Söylemek istediğim konuşulacak çok şey vardı, uzun zaman oldu dostluğunu özlemişim, duamdasın dualarından eksik etme beni diyecektim.. Sadece kandilin mübarek olsun diyebildim...Kandil sevdikleriniz ve dualarla daha bir anlam kazanıyor.. Sevdiklerinizle hep beraber huzurlu bir kandil geçirirsiniz inşallah

Baba Çınar Gibidir Meyvesi Olmasa da Gölgesi Yeter

Küçücüktük hayata gözlerimizi açtığımızda. Biraz çekingen, biraz korkak. Bambaşka bir yerdi dünya dedikleri. Ürkerdik yaklaşan her elden, karanlıklar soğuk gelirdi göremezdik tehlikeleri avuçlarında taşırdın, okşamaya doyamazdın . “BABA” kelimesini duymak için sabırsızlanırdın. Biz doğunca daha çok çalışmaya başlamıştın, yükün artık ikiye katlanmıştı. Daha iyi bir gelecek, daha mutlu günler için gece gündüz demeden çalışırdın.Anneden daha az görürdük seni özlerdik yokluğunda . İşten gelince başucumuza gelir öperdin saatlerce hiç konuşmadan uyuyuşumuzu izlerdin. Eve ekmek getirme çabasında unuturdun çoğu zaman kendini, yorulsan da belli etmezdin yorgunluğunu hep başın dik güçlü durmaya çalışırdın.

Faturalar, temel ihtiyaç giderleri , aylığımı nasıl yetiştireceğim düşüncesi derken kaygıların hiç bitmezdi. Aileyi geçindirmekten sorumluydun çünkü hep en güzeli en iyisi olsun isterdin. Ay sonunu getiremezdin çoğu zaman yine de aileye belli etmezdin . Sıkıntını dışarıda bırakır eve gülümseyerek girerdin. Hafta sonunu iple çekerdik o gün bizim diye. Daha hafta sonu gelmeden planlamalar bitmezdi. Kırmak istemezdin hiç bizi ne planladıysak yapmaya çalışırdın.

İyi bir eğitim görmemiz için canla başla çalışırdın. Okulda, işte, evde hayatın her alanında başarılı olmamızı isterdin. Yanlışlar yapmayalım diye yönlendirirdin . Tehlikelerden , kötülüklerden uzak tutmaya çalışırdın. Kızardık bazen içten içe kısıtlayıcılığın için ama bilirdik canındık senin , kıymetlin gözbebeğin. Sımsıkı tutardın ellerimizi hayata inat.

Büyüdükçe sorumluluklarımız arttı. Eskisi kadar çok yönlendirmiyordun artık . Hata yapa yapa öğreniyorduk ne doğru ne yanlış. Karışmasan da çok bir şeye arkamızdaydın, ihtiyacımız olduğunda uzanacağımız bir el vardı, biliyorduk güvendeydik. Korkmuyorduk hayattan , hayatın içindeki insanlardan.

Gün geldi hayatın acı yüzüyle karşılaştık. Bir sabah uyandığımızda cansız bedenin yatıyordu yerinde . Hayatımızın neşesi yoktu artık. Ölüm soğuk olur derler buz gibiydi yüzün .Bakmıyordu artık gözlerin, gülmüyordu yüzün eskisi gibi gülmeyecekti de bir daha. Kaybetmenin korkusu sarmıştı benliğimizi hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorduk ağlayamıyorduk nefesimiz kesilmişti adeta çıkmıyordu sesimiz sessiz gözyaşları dökülüyordu gözlerimizden. Ölüm kaçınılmaz sondu biliyorduk, bir gün hepimiz de ölecektik isyan değil dua yakışırdı dilimize af ve mağfiret için bolca dua . Dua ediyorduk ardından.

Zaman unutturmuyordu acımızı, alışmaya çalışıyorduk yokluğuna kabulleniyorduk artık hiç gelmeyeceğini.İçimizde yüreğimizin derinliklerinde yaşıyorduk içten içe. Herkes babasıyla maceralarını anlatırken yutkunuyorduk, hasretin boğazımızda düğümleniyordu çıkmıyordu içimizden.

Bu sensiz ilk Babalar günüydü. Herkes babasının elini öperken biz mezar başında öpemediğimiz ele , hasretine ağlıyorduk. Karanlıkları aydınlatan ışığımız , çınarımız gitmişti. Hayat daha bir anlamsız gelmeye başlamıştı , hiçbir şeyin tadı yoktu eskisi gibi.Uyanıp kalkmanı son bir kez daha sarılmayı öyle çok isterdim ki. Her yer karanlıktı artık, karanlıklardan korkardım hep bilirdin .Yokluğun öyle soğuk, hasretin öyle dayanılmaz bir acıymış ki kaldıramıyorum.