Hz. Muhammed (S.A.V.) Amcasıyla Yağmur Duasında
Mekke ve havalisi, şiddetli bir kuraklık ve kitlik yılı yaşıyordu. Yağmurun damlası yoktu. Yerler kupkuru ve toprak susuzluktan şerha şerha idi.
Kureyşliler, Ebu Talib'e başvurarak, "Ey Ebu Talib!.." dediler, "Kuraklık ve kitliktan çoluk çocuğumuz ölmeye, hayvanlarımız kirılmaya başladı! Ne olur, bizim için yağmur duasına çıksan?.."
Ebu Talib teklifi reddetmedi. Ancak, yalnız gidemezdi, gitmek de istemezdi. Yanına yeğeni Nur Muhammed'i de almalıydı. Çünkü onun bereket ve ihsanlara vesile olduğunu birçok hadisede görmüş ve anlamıştı.
Ebu Talib, yeğeni Saadet Güneşiyle birlikte Kabe'ye vardı. Sırtını bu kutsi mabede dayadı, ellerini Kainat Sultanına açtı ve yalvarmaya başladı. Nur Muhammed (s.a.v.) ise, Kabe'nin örtüsüne yapışmış, bir parmağını da göğe doğru kaldırmıştı.
...Ve az sonra Rahmani Rahim'in rahmet deryası coştu ve yağmur, bardaktan boşalırcasına Mekke ve halkının üzerine döküldü. Öyle ki, kendilerini zorlukla evlerine atabildiler. Bir anda vadiler dolup taştı. Yüzler ve gözler sevinçle doldu.
Evet, Hz. Muhammed (s.a.v.), insanlığa maddi manevi rahmet ve bereket getirmek, insanlığı ve dünyayı mes'ud ve mamur etmek üzere vazifelendirilmişti. Daha çocukluğundan itibaren de bu ulvi ve büyük vazifenin sahibi bulunduğunun izlerini üzerinde taşıyordu!
Alıntı