Gece suskun…
Çığırtkan düşlerle perçimliyorum zamanı ömrüme
Soluğumu kesen sevda, kıvılcımı oldu yangınımın..
Dinmedi firakım, sönmedi gözyaşlarıyla…
Kalp yorgun…
Rengini gözlerinden alan alevlerde yandı dilim
Üzerime yıkılan duvarlarında gördüm karanlığın resmini
Avuçlarımda yüreğimin kül rengi
Yıkadım hepsini gözyaşlarıyla…
Zaman durgun..
Sözleri vehminde gizli aşkın, düşleri kabuslarda.
Hercai güllerin dikenleriyle kanattım yüreğimi
Yarası saklı bir ölüm var şimdi zulamda
Son nefesi yine sen oldun bu aşkın, bitti gözyaşlarıyla…
Söz bitti…
Bir çift göz hükmünde kırılan kalem, boynumdaki ilmek
Aşka yazılan her şiir vasiyetidir bu şairin.
Gecenin suskunluğunda, avazım çıktığı kadar bir vaveyla
Dudaklarımda tenhalaşmış bir söz
Şiir, tam orta yerinden bitmiş aslında
Adını yazdığım mısraların kaçtı kafiyesi
Silindi gözyaşlarıyla…
Ve söz bitti..
Zaman durgun..
Kalp yorgun..
Gece suskun..
Nar’a düştü ruhum, söndü nurunla
Bin parçaya bölündü aşk, paramparça…
Ahmet KARAKAYA