Benlik


Benlik (şelf) sosyal psikolojide önemli araştırma konularından biridir. Tarihsel olarak da sosyal psikologların üzerinde durdukları ilk konular arasında yer alır. W. Jamesbenliğin hem insanın kendini bilme ve değerlendirme konusu gibi hem de düşünce ve davranışlarımızın kökeninde bulunan bir yapı gibi incelenebileceğini öne sürmüştür.

Baldwin benliği alter ve ego şeklinde iki karşıt kutba ayırmıştır. Alter gerçek veya hayali olsun diğer insanlar hakkındaki temsillerimize ego ise kendi kendimizi algılama tarzımıza göndermektedir.

Mead benliğin birey ile çevresi arasındaki etkileşim içinde oluştuğunu vurgulamıştır. Ona göre birey ait olduğu gruplar ve komünote tarafından paylaşılarak inşa olur. Sosyal süreç herkes tarafından aynı şekilde algılanmadığından bireyler arasında önemli farklılıklar görülür. Mead bu farklılaşmaları ben ve ego ayrımıyla niteler. Ben benliğin psikolojik kısmıdır ve bireyin yaratıcı yanlarını belirtir; ego ise benliğin sosyolojik yanıdır ve sosyal rollerin içselleştirilmesini ifade eder.

Son yıllarda sosyal psikologlar tarafından gerçekleştirilen benlik araştırmaları üç sorun etrafında odaklaşmaktadır: Benlik kavramı yani kendimizi nasıl tanımladığımız (benliğin bilişsel yanı) benlik saygısı veya özsaygı yani kendimizi nasıl değerlendirdiğimiz (benliğin duygu ve değerlendirmeler içeren yanı) ve benlik sunumu ya da kendini sunma yani kendimizi nasıl sunduğumuz (benliğin davranışsal yanı). Buna göre genel olarak bakıldığında benlik hem istikrarlı hem de değişken bir nitelik göstermektehem içsel bir boyut (anılar şemalar) hem de dışsal bir boyut (diğerleri önündeki rol ve davranışlar) içermektedir.

Daha yakın yıllarda kültürel ve kültürlerarası psikoloji alanında çalışan sosyal psikologlar benliğin kavramlaştırılmasında literatürde hakim olan anlayışların Batı toplumlarına özgü bazı yanları olduğuna işaret etmişlerdir. Bu çerçevede örneğin 'bireycilik ideolojisi taşıdığı" "diğerlerinden farklılığa ağırlık verildiği" "başkasına zıtlık" esasında tanımlandığı aslında benliğin "kişinin kültürel açıdan paylaşılan modeli" olduğu dünyanın Batı dışında kalan kültürlerinin pek çoğunda "ilişkisel bir benlik anlayışının bulunduğu ve "benliğin ilişkisel tarzda tanımlanması" gerektiği vb. hususlar vurgulanmıştır.


Bu alanda öncü bir rol oynayan ve "ilişkisel benlik-ayrışmış benlik" tiplerini ayırteden Kağıtçıbaşı'ya (1998) göre bu iki benlik anlayışı arasındaki "temel ayrım kendi-içeriklibireyci ayrışmış bağımsız benliğin diğer kişilerden kesin sınırlarla ayrılmış olması buna karşılık ilişkisel (karşılıklı) bağımlı benliğin akışkan sınırları olması"dır ve bu ayrım "hem benlik algısı hem de sosyal algı için geçerli"dir.

Benlik Kavramı


Benlik kavramı' (self-concept) terimi bireyin kendi hakkındaki temsillerinin bütününü ifade etmektedir. Bu açıdan benlik kavramı kişinin kendisi vasıfları ve özellikleri hakkında sahip olduğu genel fikir olarak tanımlanabilir; dolayısıyla bir kişinin kendisine ilişkin bilişsel temsillerini içeren algılarının bir özeti gibi düşünülebilir.

Benlik kavramı insanların kendileri hakkındaki bilgilerine göndermesi dolayısıyla benliğin bilişsel yanını ifade eder. Çeşitli imajların şemaların prototiplerin anlayışlarınteorilerin amaçların görevlerin bir bütünü ya da koleksiyonu olarak nitelendirilen benlik kavramı dinamik bir yapı özelliğindedir. Dolayısıyla kişiler arası ilişkilerde bireyin amaçlarına ve değerlerine göre uyum gösterir. Bireyin iç tutarlılığını ifade etmesi anlamında oldukça istikrarlıdır ve çevreye uyma anlamında da esnek bir özelliktedir. Benlik kavramının duruma göre değişmelerini 'aktüel benlik kavramı' olarak adlandırmak da mümkündür.

Benlik kavramının genel olarak sosyal faktörlerden etkilendiği kabul edilmektedir. Benlik kavramı bir yandan diğerlerinin bireye gönderdiği imajlarda kök salmakta öte yandan diğeriyle karşılaştırmalardan (diğeriyle kontrasta girme yoluyla) beslenmektedir. Sosyal faktörlerin dışında bellek de önemli bir bilgi kaynağı sayılmaktadır.

Bazı yazarlar bellek ve benliği aynı bir şeyin iki yüzü gibi görmektedir. Zira kişisel olgu ve olayların depolandığı otobiyografik belleğin genişliğini vurgulayan yazarlar benliğinbellekte saklanan en gelişmiş ve en zengin yapılardan biri olduğunu Öne sürmektedirler.


Benlik tanımında benlik kavramlarından bazıları daha önemlidir. Bunlar benliğe ilişkin enformasyonların işlenmesinde etkin bir rol oynayan 'benlik şemaları'dır (Markus) ya da bir başka deyişle kronik olarak ulaşılabilir benlik kavramlarıdır (Higgins). Diğer bazı benlik kavramları bireyin duygusal ve motivasyonel durumlarına veya sosyal koşullara göre ulaşılabilir hale gelirler yani belirli bir olay veya duruma tepki olarak devreye girerler; örneğin iş (yaşamındaki) benlik kavramı gibi.

Beyin Fırtınası


Beyin fırtınası (brainstorming) belirli bir konuda çözüm arayışına yönelik grup tartışması sırasında yaratıcılığı artırmak için kullanılan yöntemlerden bindir (Osborn 1961). Yöntem çözüm arayışında çözüm önerisi veya önerilerinin tartılıp değerlendirilmesinden ziyade olabildiğince çok sayıda çözüm üretimine ve ortaya konmasına dayanmaktadır. Zira beyin fırtınası yöntemi bunu vazeden şu temel sayıltıdan yola çıkar: Bir grupta belirli bir problem hakkında ne kadar çok fikir ne kadar çok çözüm önerisi ortaya atılırsasöz konusu probleme en uygun çözümü bulma olasılığı o kadar artar.

Yöntemin uygulanışında birkaç hususa dikkat edilir. Birincisi grup tartışmasına katılan üyelerin hiç çekinmeden ve değerlendirilme kaygısı olmadan zihinlerinden geçen Önerileri ortaya koymaları ve önerileri maksimum kılmak esastır. İkincisi grup üyelerince ortaya atılan hiç bir öneri eleştirilemez zira amaç değerlendirme değil öneri sayısını artırmadır. Üçüncüsü üyelerce önerilen tüm öneriler kişilere değil gruba aittir ve grup tarafından geliştirilip kullanılabilir. Kişisel görüşlerin toplanmasından sonra öneriler rasyonel bir yöntemle değerlendirilir.

Beyin fırtınasının yukarda özetlenen ve grup tartışmasına dayalı yaygın şeklinin dışında az bilinen ikinci bir versiyonu daha vardır. Gordon tarafından önerilen bu versiyon'işlemsel yaratıcılık yöntemi' ya da 'sinektik yöntem' olarak anılmaktadır. Burada çözüm aranan problemi tam olarak bilen sadece 'animatör'dür. Animatör hem kendiliğindenliği ve hem de tartışmaya katılan farklı formasyonlardan grup üyelerinin benzer düşünce tarzlarına ulaşıncaya kadar karşılıklı birbirini anlamasını kolaylaştıracak bir 'grup iklimi' oluşturmaya çalışır.


Herkesin birbiriyle benzerliklerini ve farklılıklarını görmesi önemlidir. Sinektik yöntemin özü tuhaf olanı tanıdık kılmak tanıdık olanı tuhaf kılmaktır. Bu önermenin ilk kısmısorunun anlaşılması ve analiziyle ilgilidir ikinci kısmı ise problemin bir başka türlü görünmesini sağlamak ve böylece çözümün yaratıcı sezgisini başlatacak bir şey bulmak için her türden analojinin aranmasıyla ilgilidir.

Sinektik yöntem tıpkı Delphi Yöntemi gibi sürrealist yöntem olarak da adlandırılmıştır (Moles ve Mouchot 1971) zira Salvador Dali'nin tablolarındaki gibi ilke olarak birbiriyle en az birlikte giden veya birbiriyle çelişkili görünen öğeleri bir araya getirme çabasındadır. Uygulama "a priori" olarak uyuşmayan fikir veya öğeler arasında kabul edilebilir bir harmoniyi bulmayı hedeflemektedir.

Bilinç


Etimolojik kökeninde bilinç (Latince conscire) paylaşılmış bilgi anlamına gelmekte ve insanın bir diğeriyle özellikle de kendisiyle paylaştığı bilgiye göndermektedir.

Sosyal bilimler literatürüne genel olarak bakıldığında bilinç terimi bir yandan insan zihninin kendi durumları ve edimleri hakkında sahip olduğu düşünce veya sezgiyi öte yandan bireyin dünyayla ve kendisiyle ilişkisi ve kendi durumu hakkındaki bilgisini ifade etmektedir. Bilinç terimi daha geniş bir anlamda insan zihninin kendiliğinden yargıda bulunma yetisi olarak da kullanılmaktadır.

Bilişsel Aktiflik Etkisi


İzlenim oluşumu konusunda hedef hakkında kategori veya şemaya dayalı süreçler ile hedefin özelliklerine dayalı süreçlerden hangisinin kullanıldığı sorusuna getirilen açıklamalardan biridir (Gilbert Pelham ve Krull 1988).

Buna göre algılayan kişi bilişsel planda ne kadar aktif ya da meşgul ise dikkati o kadar çok dağınık demektir ve dolayısıyla hedef hakkındaki izlenimi daha ziyade mevcut enformasyonlara (şemalar kategoriler) dayanacaktır. Buna karşılık bilişsel planda daha az meşgul veya daha az aktif olan bir kişi dikkatini daha ziyade içinde bulunduğu etkileşim üstünde odaklaştıracak hedefin ve durumun özelliklerine daha çok bakacaktır.

Bilişsel Bağışıklık


Daha ziyade ideolojik nitelikli bilişsel bir mekanizmayı ifade eden bilişsel bağışıklık terimi insanın kendi doğasına ilişkin görüşleriyle çatışan enformasyonlara karşı geliştirdiği bir savunma stratejisine işaret etmektedir.

Örneğin insan davranışlarının hayvanlarla ortak doğal belirlemelerin sonucu olduğu yönündeki enformasyonlara maruz kalan kişiler insan türünün özgüllüğünü yani hayvanlardan farklılığını destekleyen açıklamalar aramaktadırlar ve bunun için doğaüstü açıklamalara gizli bilimlere başvurmaktadırlar. Kendini bir başka gruptan farklılaştırma yönündeki bu tür çabalar bir bakıma kişinin etik anlayışıyla da ilişkili görünmektedir.

Bilişsel Karmaşıklık


Kategorizasyon süreç ve olguları çerçevesinde ortaya atılan bilişsel karmaşıklık (cognitive complexity) bireylerin dünyaya ilişkin algı ve değerlendirmelerini etkileyen bir değişken olarak kullanılmaktadır. Bilişsel karmaşıklık bireyin algı ve kategorizasyonlarındaki duyarlılığı ifade etmektedir.

Literatürde bilişsel karmaşıklık kavramı içinde üç yan ayırdedilmektedir (Pinson 1988): Birincisi algı ve değerlendirmelerde kullanılan/dikkate alman boyut sayısı anlamında farklılaştırma (differenciation) ikincisi kullanılan bir kategorinin darlığı veya genişliği anlamında ayırdetme (discrimination) ve üçüncüsü ise farklı öğeleri bir bütün haline getirme anlamında bütünleştirme (integration) olarak ifade edilebilir.

Farklılaştırma gerçekliği algılamada kullanılan boyutların ya da kategorilerin sayısıyla ilgilidir ve kategori sayısının artması ayrıntıları daha iyi farketmeyi benzerlik düzeyi düşük uyaranları farklı kategorilere koymayı sağlamaktadır. Araştırmalarda bilişsel karmaşıklık değişkeni genellikle bu anlamda kullanılmaktadır.

Ayırdetme bireyin uyaranlar arasında ayrımlar yapması için kullandığı alt bölümlerin ya da sınıfların sayısıdır bu boyut Pettigrew anlamında bir kategorinin prototipinden sapmaları kabul edebilme düzeyinin dolayısıyla tolerans düzeyinin de bir ifadesidir. Üçüncü yan farklı bilişsel öğeleri ilişkilendirebilme düzeyini ya da kapasitesini ifade etmektedir.

Bireyselcilik


Bireyselcilik genel bir deyişle modern eşitlikçi toplumlar bağlamında ortaya çıkan ve bireyi merkeze alan bir anlayışın bir değerler sisteminin ifadesidir. İlke olarak bütünün (toplum) parçalarına (bireyler) aşkın bir gerçekliğe sahip olduğunu varsayan ve hiyerarşik esasta kurulmuş geleneksel toplumları karakterize eden holist anlayıştan bir kopma hareketidir. Bu anlamda tarihsel bir olgu niteliği taşır.

Gerçekten de modern birey anlayışının bir tarihi vardır. Bu anlayış genel olarak XV. yüzyıla kadar uzanmaktadır. Rönesansla birlikte insanın dünyada yaşama ve kendini tasarlama tarzında bir değişiklik ortaya çıkmaktadır. Birey kaderi üzerinde belirleyici bir rol oynayan geleneksel güçlerden sıyrılmaya 'Ben' demeye başlamaktadır.

Daha önceki toplumlarda (ilkel antik ortaçağ vb.) doğumundan itibaren bir ilişkiler dokusu tarafından sarmalanan ve tüm var oluşu sosyal grubu (aile aşiret klan kastetnik grup vb.) tarafından belirlenen insan kendisini aşan ereklere tabi olarak yaşamaktadır. İnsanın bu konumunu değiştirerek birey haline dönüşümü aşamalı bir şekilde gerçekleşmiştir (R. Dumont).


İlk olarak dünyaya (mevcut düzene) kıyasla bir kopma hareketi (Hıristiyanlık) şeklinde başlamış ve uzun süren bir 'kuluçka' döneminden sonra İnsan Hakları düşüncesi (Hobbes Locke vb.) ve Aydınlanma felsefesi içersinde gelişmiştir.

Bireyselciliğin tarihinde insanları cemaatlerin hakimiyetinden kurtaran sekülerleşmenin de önemli bir yeri olduğu genellikle kabul edilmektedir. Öte yandan bireyleşme birey haline gelme "modern içselliğin oluşumuyla yani içsel bir derinlikle donatılmış varlıklar olduğumuz duygusunu kazanma ve buna bağlı olarak 'ben' olduğumuz görüşüne varma" olgusuyla ilişkilendirilmektedir (Taylor).

Dubois ve Beauvois (2002) geniş ve dar anlamda bireyselcilik ayrımı yapmaktadırlar. Onlara göre geniş anlamda bireyselcilik ideolojik düzlemde insani varlığı kişiyi bir birey gibi gören bir özne modelidir; bu modelde birey diğerlerinden sosyalden farklılaşmış bir bütün (ünite) olarak ortaya çıkar bizzat kendi varlığında özerklik (veya kendi kendine yeterlik) kişisel gelişim vb değerleri taşır tüm değerlerin temelidir.

Dar anlamda bireyselcilik geniş anlamda bireyselciliğin toplumun temelleri düzeyindeki bir sonucudur (eğer tersi değilse). XVII. yüzyılda J. Locke gibi İngiliz filozofları tarafından ortaya konmuş bu bireyselcilik tercihen kolektif amaçlardan daha değerli gördüğü bireysel amaçların ve mutluluğun gerçekleştirilmesine öncelik verir. Çoğu kez bu konuya eğilen yazarlar bu farkı gözden kaçırmakta ve geniş anlamda bireyselciliğin nitelikleri arasında dar anlamda bireyselciliğe de yer vermektedirler.

Yazarlar ayrıca 'sosyal düzenin ve siyasal iktidarın meşrulaştırılması konusuna ilişkin moral teori' olarak tanımladıkları felsefi bireyselcilik ile zamanın ideolojik ambiansında kolektif ve bireysel gerçeklik karşıtlığına dayanan birtakım görüşler bütünü olarak beliren doksolojik bireyselciliği ayırdederler.

Beauvois (1994) Batı toplumlarındaki aktüel doksolojik birey-selciliğin liberal bireyselcilik olduğunu ve bu bireyselcilikte bireyin emekçi asker hasta öğrenci taraftar vb. değil özü itibariyle bir seçmen-tüketici olduğunu öne sürmektedir.

Günümüzde evrensel bir model olarak sunulan bireysellik kişiyi Batı dünyasında tarihin belirli bir döneminden itibaren içine soktuğumuz bir kalıp gibi nitelendirilebilir. Dolayısıyla bu kalıba girip birey haline gelen kişi her şeyden önce egosu ve benlik bilinci tarafından karakterize edilen bir bütündür.

Tarihsel biyolojik psikolojik ve sosyal bagajını kendine özgü bir tarzda bütünleştiren apayrı bir birimdir. Bireyselci düşüncede birey emprik bir özne gibi veya insan türünün bireysel bir örneklemi gibi değil kendisinde insanlığın yüksek değerlerini taşıyan 'moral özerk bağımsız bir varlık' gibi düşünülür.

Bu anlamda birey bir kurgudur sosyal olarak inşa edilmiştir. Her inşa gibi bireyselliğin inşasında da belirli özellikler öne çıkarılmıştır bu özelliklerden en temel olan üçü tekillik özerklik iç-sellik olarak sıralanabilir. Bu özellikler daha yakından ele alındığında 'liberal birey' kurgusuna tekabül etmektedir.

Zira kendini biricik tekil farklı olarak görmekte özerk ve bağımsız olduğuna inanmakta dolayısıyla kendi kendine yeterli olduğu inancını taşımakta ve olayların nedenlerinin kendi içinde olduğuna inanma eğilimi taşımaktadır. Modern toplumların değerler sisteminde bireysel sorumluluk esastır ve insanın dünyayı kendisinin şekillendirdiğine inanması kısacası kendisi de inşa edilen bir varlık olarak dünyasını inşa etmesi söz konusudur.

Bireyselcilik başka açılardan da kavranabilir. Kültürel açıdan literatürde bireycilik-toplulukçuluk boyutunda ele alınan bireyselcilik psikolojik açıdan aynı bir kültür içinde bireysel bir yatkınlık veya eğilim olarak görülmektedir (Hui 1988).

Birincil Güdüler


Bunlar öğrenilmiş veya öğrenilmemiş olmalarına göre ikiye ayrılabilirler. Öğrenilmemiş güdüler birincil hedefi olan ve böylece birincil güdüler (prımary motives) de denilenlerdir.

Birincil güdülerin bazıları açlık susuzluk gibi vücutta bilinen bazı fizyolojik değişikliklerden kaynaklanır ve genellikle fizyolojik dürtüler (physiological drives) olarak adlandırılırlar. Bu alt bölümde ilk olarak bunlar ele alınacaktır. Daha sonra da bildiğimiz bir fizyolojik temeli olmayan duyusal uyarılma ve sevecenlik gibi öğrenilmemiş güdüler yer almaktadır.

Açlık ve Susuzluk

Açlık ve susuzluk fizyolojik dürtüleri birbiriyle yakından ilişkilidir. Çünkü su vücudun yiyecekten yararlanması için sindirim ve diğer biyokimyasal işlemlerde kullanılmak üzere vücutta tutulur. Gerçekte organizmanın su alımının yaklaşık % 90'ı bu fizyolojik amaç içindir. Bir diğer anlatımla yiyecek yoksunluğu çeken insan ya da hayvanlar sadecedüzenli olarak yedikleri zamankinin yaklaşık % 10'u kadar su içerler.

Genel açlık

Açlık yaşantısının zamandan zamana veya kişiden kişiye değiştiği görülmektedir. Her zaman olmasa da açlık midenin kasılmaları şeklindeki açlık kramplarıyla birlikte olabilir. Ancak bunlar açlığı hissetmek için kesinlikle zorunlu değildir (Morgan 1965). Bazen bir baş dönmesi anlatılır fakat yine insanlar böyle bir hissi duymaksızın da son derece aç olabilirler. Böylece düzenli olarak açlığa eşlik eden kuvvetli bir yeme isteğinden başka bir yaşantı yoktur.

Beynin çeşitli bölgeleri açlık ve yemek yeme faaliyetlerini düzenler. En önemlisi olan hipotalamus beyin tabanında yer alır. Burada iki merkez vardır ve birine beslenme merkezi diğerine doyma merkezi denir (bkz. Şekil 8.4). Bunlar kan dolaşımındaki koşullardan etkilenirler (Teitelbaum ve Epstein 1962). Beslenme merkezi faal olduğu zaman insan ya da hayvanın acıkmasına ve yemesine neden olur. Doyma merkezi ise yeterli yiyecek alındığında yeme isteğini durdurur.


Beslenme ve tercihler

Çocuklar ve hayvanlar eğer tercihlerine bırakılırlarsa yiyecekleri şeyi seçme eğilimindedirler. Böylece bir süre dengeli olarak beslenebilirler (Rozin 1967). önceleri bunu"özgül açlıklar"ını (specific hunger) ayırdedebildikleri ve bu açlıklarını doyuran belirli şeyleri yedikleri için yaptıkları düşünülürdü. Günümüzde ise bu inancın genellikle doğru olmadığı bilinmektedir. Öyle görünüyor ki bu görüş tuz ve belirli minerallere (daha önce söz edilen tuz gereksinimi olan çocuk vakasında olduğu gibi) uygulanabilir ancak diyetteki bütün elementler için doğru değildir.

Birlikte Hatırlama


Sosyal bellek araştırmaları ve kimlik oluşumu bakımından önem taşıyan bu kavram (joini remembering) sosyal inşacılık yaklaşımına bağlı sosyal psikologlar tarafından ortaya atılmış bir modeldir. Anıların etkileşim vasıtasıyla sosyal olarak inşasının söz konusu olduğu bu modelde belleğin genelde iletişim süreçleri ve özelde konuşma içersinde şekillendiği vurgulanmaktadır.

Bu bağlamda araştırma amaçlı çeşitli konuşma teknikleri geliştirilmiş bulunmaktadır. Örneğin deneklerin farklı sohbet konuları (birlikte bakılan bir fotoğraf albümü yakın zamanda görülmüş bir film aktüaliteden bir olay vb.) hakkında konuşmaya dayalı 'birlikte hatırlama tekniği' (Middleton ve Edwards 1990) gibi.